FİFA fair play ilkeleri

FİFA Fair-Play ilkeleri
1. Kazanmak için oyna.
2. Hakça oyna.
3. Kurallara uy.
4. Rakiplere, takım arkadaşlarına, hakemlere, görevlilere ve seyircilere karşı saygılı ol.
5. Mağlubiyeti vakar ile kabullen.
6. Futbolun menfaatlerini ileri götür.
7. Rüşvet, uyuşturucu, ırkçılık, şiddet ve futbolu tehdit eden diğer tehlikelerden uzak dur.
8. Diğer oyunculara bozucu baskılara direnmekte yardım et.
9. Futbolun itibarını düşürmeye çalışan kişilerin karşısında dur.
10. Futbolun saygınlığını savunan kişileri onurlandır.
Fair-Play ilkeleri masal değildir. Sporu değil, yaşamı güzelleştirecek, doğumdan ölüme kadar sürecek prensipler manzumesidir. Ve bu ilkelerin toplumsallaşmasındaki öncelikli sorumluluk spor dünyasında konuşarak, davranarak mesaj veren figürlere (başkanlara, yöneticilere, sporculara) aittir.

Siz bu ülkede kazanan bir rakibi samimi olarak kutlayan, onların başarısını takdir eden bir yönetici hatırlıyor musunuz?
Siz rakibin başarısını ya da kendi başarısızlığını 3. şahıslara çıkar ilişkilerine bağlamayan bir yönetici hatırlıyor musunuz?
Siz rakipleri tarafından da yüceltilen bir tek Türkiye Şampiyonluğu hatırlıyor musunuz?
Siz üzülmüyor musunuz?
Her başarı değersiz, her başarısızlığın sebebi başkası Türkiye’de...
Bir yönetici, “Türkiye İngiltere değil” dedi...
Bunu, “Biz çağdaş olmayı başarabiliriz ama değiliz” olarak da okuyabiliriz. “Türkiye iyi davranışlara layık ama henüz hazır değiliz” olarak da... “Biz aslında iyinin ne olduğunu biliyoruz ama henüz hamız” diye de okuyabiliriz, “Biz bu işin adamı değiliz” diye de...
Kulüplerini trilyonlarca lira zarara sokan seyircilerin esiri olmuş, onlardan farklı davranamayan, konuşamayan yönetici profiliyle rakipler arasında saygı, dostluk söz konusu olabilir mi?
Yahu bu kader mi?
Eskiden kulüpleri spor adamları, sporseverler sporcular yönetirmiş... Şimdi çoğunluk müteahitlerde, hukukçularda, tekstilcilerde...
Eskiden sporcular sporu kulüplerini yüceltecek biçimde davranışlarda bulunur, yazılı olmayan fair-play kurallarına uyarmış, şimdiki futbolcular başkanlarına benziyor!
Hepsi birer işadamı... Onlar sanıyor ki, kulüplerini yalnızca şampiyonlukla yüceltirler. Rakibi aşağılayarak taraftarın gözünde yükselirler!
Şampiyonluğun başka yerde olduğunu bilmiyorlar... Davranışlarında!
Müteahitler sporculara benzeyeceğine, sporcuların işadamına döndüğü bir dünyada her sene daha geri gidiyoruz...
Başkanlar taraftarları örgütleyip en aşağılayıcı, en terbiyesiz pankartlar açtırıyor... Başkanlar bilet dağıtıyor. Başkanlar kimi zaman hangi kulüpte olduğunu unutup haddini aşan tehditler savuruyor.
Başkanlar hangi kulüpte olduğunu unutan davranışlar sergileyen oyuncularına arka çıkıyor, onları ödüllendiriyor...
Başkanlar kulüp politikalarını taraftarın tribündeki tepkisine bakarak belirliyor. Ardından taraftarlar kendi kulüp başkanlarına küfür ediyor!
Bazı idealist spor yazarları da rakibi gibi sürekli şiddet üreten taraftardan, ezeli rakibini alkışlamasını bekliyor!
Sonra da günümüze geliniyor. Sporun doğasında yer alan en basit, en zarif davranış yapılsın mı yapılmasın mı diye yönetim kurulları 4 saatlik toplantılar yapıyor!
Kulüp başkan ve yöneticileri açısından maalesef çok ümitli olmamakla birlikte, futbolcuların bir gün toplumsal sorumluluklarını da, hangi kulüpte oynadıklarını da, hangi değerleri temsil ettiklerini de hatırlayacaklarını umut ediyoruz...
Çünkü onlar sporcu!
Kendilerine yakışanı yapacaklardır... Belki de bugün!